ΚΩΣΤΑΣ ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Ο πεζογράφος και σκηνοθέτης Κώστας Ασημακόπουλος που έφυγε σήμερα ήταν ο τελευταίος μιας γενιάς που από την έπαλξη του κύκλου της «Ευθύνης» σφράγισε την πνευματική ζωή του τόπου.

 Με την αδιάλειπτη, υπερεξηκονταετή παρουσία του και τα δωρήματά του που εκδηλώθηκαν ως δέσμη πολύτροπων καλλιτεχνικών εμπνεύσεων και έπαιρναν παντού (στη λογοτεχνία, στον κινηματογράφο, στο θέατρο) μορφή σφραγισμένη από την αφηγηματική του δύναμη, συνάρμοσε τόσο τέλεια τις διηγήσεις του, ώστε οι λέξεις και οι εικόνες του να αποστάζουν πάντα την ευλογία της ζωής.

Εγκρατής στο ιστορικό μυθιστόρημα ο Κ. Ασημακόπουλος, ήταν «ο στερνός των μεγάλων» που εξέφρασαν με τη γραφή τους, στο είδος αυτό, την ιστορική συνείδηση του λαού μας. Το οικοδόμημα του έργου του υψώθηκε στα αιματοπότιστα χώματα της ελληνικής διάρκειας. Από αυτά τα χώματα αντλούσε την έμπνευσή του, όχι για να κρυφτεί εκεί ή για να νοσταλγήσει ανύπαρκτους χαμένους παραδείσους αλλά γιατί ήθελε να απαθανατίσει ένα ορισμένο ήθος που διαμορφώθηκε τους σκοτεινούς αιώνες που το κορμί ήταν σκλαβωμένο αλλά η ψυχή ακέραιη. Η εκλογή του αυτή, πιθανότατα να αποτελούσε προϊόν γνώσης για το πόσο ανάγκη ζωτική θα έχουμε εκείνο το παράδειγμα στα χρόνια τούτα και κυρίως στα χρόνια που έρχονται. Το βέβαιο πάντως είναι πως με τα μέσα και τα υλικά της τέχνης του, ο Ασημακόπουλος επιζητούσε έναν κόσμο άλλον από αυτόν που μας έριξε η ανεξερεύνητη βούληση της ζωής.

Από το στέρεο μυθιστόρημα «Ο βασιλιάς και τ’ άγαλμα» του ανυπόταχτου Αιγαίου ως την έξοχη εθνική αλληγορία «Η αλτάνα της Πάργας» κι απ’ τις «Ψυχές της Σαμοθράκης» ως τον εξαίσιο διονυσιακό «Χορό του Οσμάν Τάκα», συγγραφέας εδαφικός και αιματώδης, πεζογράφος πεποιθήσεων βιωμένων κι όχι απλώς μυθοπλαστικός, σεναριογράφος και σκηνοθέτης απλών λαϊκών ταινιών («Ψωμί για ένα δραπέτη», «Οικογένεια Χωραφά» κ. ά), ο Ασημακόπουλος εξέφρασε καημούς και έγραψε συναξάρια ταπεινών ανθρώπων, απλώνοντας το όραμά του για μια ζωή που έχει νόημα μόνον όταν έχει σκοπό.. Συγχρόνως στάθηκε αρωγός και δωρητής σε νεώτερους με ανιδιοτέλεια που είναι πια δυσεύρετη. Τον ευγνωμονούμε.

Νομίζω πως ο Γιώργος Ιωάννου είχε κάνει κάπου την εύστοχη παρατήρηση πως «την Ελλάδα δεν την ελευθέρωσε μια οποιαδήποτε δύναμη ή βία αλλά η ομορφιά και το θάρρος». Αυτόν τον συνδυασμό αναζήτησε σε όλη του τη ζωή ο Κώστας Ασημακόπουλος. Ας του χαριστεί τώρα, εκεί που πάει, η αιώνια ομορφιά. Θα τον θυμόμαστε.

Κώστας Χατζηαντωνίου