ΑΜΛΕΤ 2020, ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ

Σαν τον Άμλετ πάλι απόψε, μπρος τη λήθη που θρηνεί,
σταματώ για να συλλέξω τα κομμάτια της ψυχής μου.
Κι έχει ματωμένα χνάρια στο λαιμό μου το σκοινί,
μπρος στης γνώσης τη φωνή. Απ’ το τέλος της αρχής μου,

δεν υπάρχω μες του χρόνου τη νυχτερινή καμπή,
έγινε γκρενά σταγόνες ο μοιραίος αμφορέας.
Ένας κόσμος δεν ανοίγει της αγάπης για να μπει,
και παράσταση προσμένει κάποιας έκβασης μοιραίας.

Κι όλο στέκομαι στου χάους την πανάρχαια ρωγμή,
σ’ ενός ήλιου δολοφόνου το τετράκοπο μαχαίρι,
κι απ’ τους αδικοχαμένους θεϊκή ζητώ στιγμή,
πεθαμένες συνειδήσεις να ξυπνήσει και να φέρει.

Απ’ τον Ληρ έως τον Άμλετ με γκρεμίζει η προσμονή
κι ως τη μακρινή διαβαίνω της ορφάνιας μου πορεία,
πως τ’ ανήλεο το κρίμα του πολέμου με πονεί
στην οδύνη αυτού του Τέλους, στης ψυχής τη Σιβηρία.

Κι ούτε ο Γιόρικ, ούτ’ αγέρας μ’ εμποδίζει απ’ τον κρημνό,
πριν με ρίξουνε δεσμώτην απ’ το χείλος του Καυκάσου,
της αλήθειας ν’ αντικρίζω το κρανίο το γυμνό,
κι Αντιγόνη να πεθαίνω, των προγόνων μου. Στοχάσου…

Νίκη Κατσικάδη