Ποιήματα του Νίκου Κουρκουμέλη
H ΠΛΗΜΜΥΡΑ
Απόψε που θά-ρθει η θάλασσα, να πλημμυρίσει τα αλίπεδα
και φουσκώνοντας τα νερά θα ξεπλύνει τα χορταριασμένα βράχια
στο κλειστό λιμάνι,
μύχιες ελπίδες θα βγουν ξυπόλητες
να σεργιανίσουν στα μάρμαρα του μουράγιου
κι’ όνειρα σαν άμυαλα παιδιά
θα τσαλαβουτήσουν στην άκρη του γιαλού.
΄Ισως τότε, λέω ίσως, τα κύματα,
ισιώνοντας την άμμο, γραμμή παρά γραμμή,
ξεβράσουν την βέρα σου ανάμεσα σε άδεια κοχύλια
και πεθαμένους αστερίες,
μπλεγμένη στα μακριά μαλλιά και στα πετρωμένα δάκρυά σου.
Απόψε που θα-ρθει η θάλασσα
και θα ξεκορμίσει στην άκρη της κίτρινο φεγγάρι,
πατώντας τα άδεια κοχύλια
και κλωτσώντας τους ξεραμένους αστερίες,
μη φοβηθείς τον μονότονο χτύπο της στις χρωματιστές καρίνες,
ούτε την μοναξιά των κόκκων της αχνοφωτισμένης άμμου
που ετερόφωτα στραφταλίζουν.
Γιατί να ξέρεις
ζούμε μέσα σε όσα ζήσαμε
κι ονειρευόμαστε με εκείνα που πονέσαμε
ΜΙΣΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ
Φωτογραφία κομμένη στα δυο.
Κρατώ το δικό μου μέρος,
το δικό σου αγνοείται χρόνια τώρα
σκισμένο, ποιος ξέρει πού πεταμένο.
Κάποιοι ταξιδιώτες μου είπαν, πως το συνάντησαν
να περιφέρεται σε ένα παζάρι στην Ανατολή
αλλά και πάλι, πώς είναι δυνατόν, αφού και στα όνειρά μας
απαγορεύτηκε ο δρόμος για εκεί.
Στα καραβάνια,
που αργόσυρτα κινούνται στα μονοπάτια του μεταξιού
φυγαδευμένοι για να σωθούν,
λαθρεπιβάτες κρυμμένοι σε αποσκευές άλλων,
υπάρχουν μόνο οι στεναγμοί και οι πόθοι μας
καθώς ο ιδρώτας και τα δάκρυα έχουν στεγνώσει
και κάτι ίχνη από εξατμισμένο σάλιο απόμειναν στην άκρη των χειλιών
για να θυμίζουν φιλιά που χαρακτηρίστηκαν ως ανεπίγνωστα.
Μόνη επιλογή: να ταξιδέψω στην Ανατολή δια θαλάσσης.
Τόσα κύματα, τόσοι αέρηδες, τόσες ομίχλες, ξαστεριές,
νησιά με ιθαγενείς σε πιρόγες και στεριές με ταχύπλοα,
γεύσεις άγνωστες, μυρωδιές άλλες, χρώματα διάφορα,
μουσικές, αγκαλιές σφιχτές, σάρκες αχόρταγα φιλήδονες,
δεν μπορεί, τελικά θα βοηθήσουν να ξεχαστεί η απαγόρευση.