Skip to main content

Άχρωμα φετινά Χριστούγεννα εν μέσω πανδημίας


Γράφει ο Παύλος Φήμης
Θεολόγος-Φιλόλογος-Λογοτέχνης

Κάθε χρονιά ο καθένας μας αναμένει με ανυπομονησία τα Χριστούγεννα  και την Πρωτοχρονιά. Μέσα στο καταχείμωνο λίγες μέρες χαράς ,ξεκούρασης, με στολισμένο σπίτι, φωτισμένες εκκλησίες και λαογραφικά έθιμα. Όλοι μας, μικροί και μεγάλοι περιμένουμε τα Χριστούγεννα, για τους δικούς μας λόγους. Οι μικροί για το παιχνίδι και τις διακοπές από το σχολείο τους, οι μεγάλοι για λίγη ανάπαυση, διασκέδαση και εορτάσιμη πατροπαράδοτη ατμόσφαιρα. 

«Χριστός γεννάται, δοξάσατε...»

Μα, εφέτος, τα πράγματα έχουν έλθει διαφορετικά. Πλησιάζει ο καιρός της γέννησης του Χριστού, αλλά τα σχολεία έχουν κλείσει  πριν την ώρα τους και τα παιδιά μένουν σπίτι τους, ενώ το μάθημα γίνεται με ηλεκτρονικά μέσα. Τηλεμάθημα λένε. Και μη χειρότερα! Μα, άλλο το μάθημα στην τάξη με παρόντες τον εκπαιδευτικό και τον μαθητόκοσμο και άλλο το τηλεμάθημα στο σπίτι, που σε καμιά περίπτωση δεν αντικαθιστά τη σχολική αίθουσα. Οι δε εργαζόμενοι, δυστυχώς, άλλοι έχουν σταματήσει τις δουλειές τους, άλλοι εργάζονται ηλεκτρονικά στο σπίτι, μακριά από το χώρο εργασίας τους κι άλλοι είναι υποαπασχολούμενοι. Τί θα δούμε ακόμη!

Αιτία; Ο κορωνοϊός! Αυτή η λαίλαπα που μας βρήκε εδώ και δέκα μήνες και δεν λέει να καταλαγιάσει, Ο κορωνοϊός που δεν υπολογίζει κανέναν. Κρούσματά του παντού. Κι εδώ στην χώρα μας και σ ‘όλον τον κόσμο. Τα νοσοκομεία γεμάτα.  Το ιατρικό προσωπικό σε εγρήγορση, ενώ ο θάνατος καραδοκεί «ως λέων ωρυόμενος.....ζητών τίνα καταπίη».

Πού άλλες εποχές. Πέρυσι, πρόπερσι κ.λπ. Έρχονταν τα Χριστούγεννα κι έβλεπες τον κόσμο χαρούμενο. Οι νοικοκυρές καθάριζαν τα σπίτια τους και τις αυλές τους. Οι Δήμοι στόλιζαν τους δρόμους και τις πλατείες. Τα εμπορικά στο φόρτε τους. Τα παιδιά έλεγαν τα κάλαντα, μετά τις σχολικές γιορτές και το κλείσιμο των σχολείων τους, οι φοιτητές και οι ξενιτεμένοι γύριζαν στον τόπο τους για τις γιορτές και όλοι προετοιμάζονταν για να υποδεχτούν τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά. Αλλά εφέτος, τίποτε! Ή , για να είμαστε ειλικρινείς, κάτι λίγα. Αιτία; Ο κορωνοϊός ο αδηφάγος, ο θανατηφόρος. Κι έτσι, όλοι μας κλεισμένοι στο σπίτι μας, σαν τα ποντίκια. Όλοι μας να περιμένουμε τα νέα από το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, για να λάβουμε πληροφορίες, για το πόσα κρούσματα του ιού έχουμε και πόσους διασωληνωμένους στο κρεβάτι του πόνου. Και φυσικά, ο καθένας μας να τηλεφωνεί στους συγγενείς και τους γνωστούς του, αν πάθανε τίποτε.

Τέτοια Χριστούγεννα να πάνε και να μην ξαναγυρίσουν. Τέτοια Χριστούγεννα , να φύγουν και να μην ξανάρθουν. Και να σκεφτεί κανείς, ότι η μέρα της γέννησης του Χριστού, το ακατάληπτο αυτό γεγονός της σάρκωσης του Θείου Λόγου, της ενανθρώπισης του θεού, είναι ημέρα λύτρωσης, κι της άπειρης Θεϊκής ευσπλαχνίας, είναι ημέρα γενέθλιος, η natalis Domini, ημέρα της Επιφάνειας του Σωτήρος. Ημέρα , που αποτελεί , μαζί με το λαμπροφόρο Πάσχα, τις δύο μεγαλύτερες γιορτές της Ορθοδοξίας μας. Αν δεν νοιώσουμε, ως τα τρίσβαθα της ψυχής μας τις μέρες αυτές και μάλιστα τα Χριστούγεννα, που πλησιάζουν –εν μέσω πανδημίας-τότε δεν καταλαβαίνουμε ελληνορθόδοξη ζωή και παράδοση, που τόσο τις έχουμε ανάγκη,  σ’ αυτήν την καλπάζουσα τεχνοκρατική εποχή μας, που δεν μας αφήνει να πάρουμε ανάσα και να νοιώσουμε άνθρωποι με ηθικές αξίες και αισθήματα.

Τελικά όμως τρέφω την πεποίθηση, ότι όλα αυτά που μας συμβαίνουν τώρα, αποτελούν μια από τις μπόρες, που θα περάσει, όπως όλες οι άλλες, που μας ήλθαν κατά καιρούς. Πάλι σύντομα θα είμαστε χαρούμενοι, πάλι θα συνεορτάσουμε Χριστούγεννα, με καλύτερες συνθήκες, με θεία λειτουργία σε ολάνοικτες και φωτισμένες εκκλησίες. Ο κορωνοϊός ήρθε και μας τρομάζει, αλλ’ ο Χριστός μας είναι εδώ, δεν έφυγε. Είναι πάντοτε κοντά μας και μας προστατεύει. Η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο πρέπει να μας ζωογονεί και να μας θερμαίνει, μέσα στη γκρίζα και προβληματική καθημερινότητα. Πρέπει να μας χαρακτηρίζουν: η συμμόρφωση στα υγειονομικά προστάγματα της πολιτείας, η υπομονή, η προσευχή και η ελπίδα. Και θα’ρθουν καλύτερες ημέρες!