ΕΠΙΛΟΓΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΝΤΕΛΗ Β. ΠΑΣΧΟΥ
Πρέπει να βρω έναν Ουρανό δικό μου, ω ποίηση,
για να γράφω, δίχως να Σε σβήνουν οι άλλοι :
ένδον, πιο κρυφά, όλο βαθύτερα,
τόσο που να έρχεται η ουσία σου ως ψίθυρος
κι ως μελωδία αγγέλων ενός ύμνου,
που ξυπνούν αγάλια μέσα μου.
Χρόνια καρτερούμε στους ερημωμένους σταθμούς
το τραίνο που δεν θα’ ρθει.
Χρόνια τον ίδιο κτύπο ακούμε ρολογιού σπασμένου
με τα βραχνά σφυρίγματα της ώρας.
Χρόνια στους ίδιους πάγκους της αναμονής
όπου τα τραίνα έπαψαν να έχουν ανταπόκριση,
και κάθε φορά ο θλιβερός σταθμάρχης
λέει τιις ίδιες ξεθωριασμένες δικαιολογίες του.
Μέσα στους στίχους που θα διαβάζετε
όταν πεθάνω, πιθανόν ν’ ανακαλύψετε
το χώμα ή τη λάσπη που κινείται,
και κάνει τόση φασαρία δίχως νόημα,
θα βρήτε πως δεν ήμουν τίποτ’ άλλο
από ένα σκεύος βρώμικο και σκουριασμένο.
Η τόση ταραχή για έκδοση και αναγνώριση
δεν ήταν παρά μια προσπάθεια συφοριασμένη,
να βγω από την μοναξιά, χωρίς να καταφέρω
να καταλάβω, πως δεν είμαι τίποτα.