ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ
Η συγκινησιακή έκρηξη του νου και της ψυχής, θέτοντας σε κίνηση τους παλμούς της καρδιάς που θα την εκτοξεύσει στο ύψος ενός ανώτερου Θείου Κόσμου, αυτό μπορεί να είναι Ποίηση! Οι απαράμιλλες εκείνες μελωδίες, που φέρνουν αυθόρμητα στο νου τη λύρα του Αρίωνα και του Ορφέα, μεθώντας το πνεύμα από ευγένεια, λεβεντιά, ηθική ανωτερότητα, αυτές δεν μπορεί να μην είναι Ποίηση!
Τα γνήσια εκείνα έργα Τέχνης, τα ζωγραφισμένα από επιδέξια χέρια ζωγράφων που εκφράζουν την ομορφιά της κυνηγημένης φύσης, μαζί με στίχους που σαν τόξα συναισθηματικής φορτίσεως χτυπούν στην καρδιά! Είναι κι αυτά Ποίηση! Εδώ, μάλιστα, έρχεται στο νου η αρχαίοελληνική άποψη πως "η ζωγραφική είναι ποίηση σιωπηλή, ενώ η ποίηση ζωγραφική που μιλά".
Κι όμως! Δεν είναι εύκολη υπόθεση η Ποίηση. Διαθέτει τέτοιο βάρος που δεν μπορεί εύκολα κανείς να κρατήσει και στους ώμους του να σηκώσει. Χρειάζεται μιά τέτοια ξεχωριστή δύναμη που μόνο το δυσεύρετο μεγαλείο της ψυχής εκείνου που διαθέτει, θα μπορέσει να αντέξει.
Πάντα η ποίηση ήταν στο στόχαστρο των επιβάλλόμενων, εκείνων ισχυρών συνθηκών, αφού θα ήταν τροχοπέδη στη γιγάντωση των όποιων συμφερόντων τους. Η μεθοδευμένη προσπάθεια για την υποβάθμιση της - ακόμα και εξόντωση της - στο επώδυνο "σήμερα", είναι ακόμα πιο λυσσαλέα.
Μέσα από την αρμονία, τον ρυθμό, την αρχιτεκτονική τοποθέτηση των λέξεων, παίρνει μορφή μαγευτική ο Λόγος! Σαν ξεχωριστό, ολόφωτο φεγγάρι φαντάζει, τότε, τρομοκρατώντας και εξοντώνοντας την σκοτεινιά της επιδιοκώμενης προοπτικής, που σχέση δεν έχει καμιά με τα όνειρα και την ευτυχία. Ξυπνά κοιμισμένες συνειδήσεις, καλλιεργεί τον στοχασμό, καθώς η ολόχρυση φωτοχυσία του, περνά μέσα από τις γρίλιες του εγκεφάλου, κάνοντας το νου να νιώσει μιά απροσδόκητη, ευχάριστη έκπληξη. Είναι η ευλογημένη, σπάνια στιγμή, που θα δει τον δρόμο που οδηγεί στην λησμονημένη απεραντοσύνη του γνήσιου έρωτα, του διαποτισμένου από ζωή, αγάπη για την φύση και την ομορφιά!
Η μαγεία του Λόγου, οι κατάλληλα δομημένες λέξεις με την μαθηματική έννοια και μουσικότητα τους, συγκροτούν όλον αυτό τον γόνιμο προβληματισμό, όλη αυτή την απαραίτητη - ειδικά σ' αυτό το καταθλιπτικό "γίγνεσθαι" - ανύψωση του νου και της καρδιάς. Ειδικότερα, καθώς θα έχουν αποβάλλει τα ανυπόφορα βάρη της κατάθλιψης και του συμβιβασμού, τότε, με τα φτερά της σκόπιμα, λησμονημένης ελπίδας και της λυτρωτικής δύναμης της Τέχνης, θα πετάξουν προς το Φως! και την Ομορφιά!
Όλα αυτά λοιπόν, μαζί με την ανυποχώρητη ανάγκη για έκφραση προβληματισμών σκέψεων, συναισθημάτων, η θηριώδης φλόγα της Αληθινής Ποίησης με πύρινο καταρράκτη που καίει τα σωθικά φαντάζει. Εκείνες τις ευλογημένες, δημιουργικές στιγμές, ο ποιητής δημιουργός, σαν καταφέρει όλη αυτή τη φλόγα να εξωτερικεύσει εξουδετερώνοντας τις άναστρες νύχτες και την ζοφερή ατμόσφαιρα της κατασκευασμένης καθημερινότητας, το Λυτρωτικό τότε Φως της Αλήθειας και της Ομορφιάς, την δύναμη της Ποίησης θα συμβολίζει.