ΤΗΝ ΥΠΕΡΦΩΤΗ ΘΕΪΚΗ ΤΡΙΑΔΑ

Μάης μήνας ήτανε και τότε…
Μήνας της αναγέννησης και της χαράς,
της ευωχίας το σύμβολο και της αναγαλλιάς.

Μάη μήνα γεννήθηκε
της Ανατολής η Νύμφη και του Γένους,
των κυμάτων και των λειμώνων.

Απ’ τα κύματα της θάλασσας ξεπρόβαλε
της αυγής την πιο γλυκειά του 330 έτους ώρα.

Βαθύχρωμο το τεφρό της πέπλο
μ’ αναμμένους τους πυρσούς στα ρόδινά της χέρια∙
κι απαλό το θρόισμα των ιματίων της.

Στην Πίστη του Δημιουργού των Πάντων
θεμελιώθηκε. Έκπαγλο κι εξαίσιο το θέαμα
των ναών και των κτιρίων της.

Κι ο θεόσταλτος Κωνσταντίνος ο Μέγας
γερά την Πόλη στέργιωσε∙
στήριγμα στιβαρό κι άσπαστο.

Φως ακτινοβόλησε κι αλήθεια και ζωή∙
θάμβος του Κόσμου ήτανε
σε Πνεύμα, Γνώση και Σοφία.

 Μα τώρα, πάει , χάθηκε το Φως∙
μια σκοτεινιά παντού…
Κι ο ήλιος πεντέμισυ και βάλε αιώνες πια
κάθε Μάη δακρυσμένος ανατέλλει…

Μάης και πάλι μήνας! Λες η Αναγέννηση ;
Λες τα εξηντα-δυό τής Αγια - Σοφιάς τα σήμαντρα
χαρμόσυνα τη λευτεριά ξανά να καμπανίσουν ;

Σε κάθε λαό και έθνος και φυλή
σ’ Ανατολή και Δύση το αντιλάλισμά τους ;

Και σύναξη σε μεγάλους και μικρούς και γέροντες ∙
και άντρες και γυναίκες και παιδιά να καλέσουν
κι όλοι μαζί με μύριες γλώσσες και φωνές
την Υπέρφωτη Θεïκή Τριάδα να υμνήσουν !