«Η ηρωϊκή ελευθερία είναι ουσιαστική πραγμάτωση ζώντος πνεύματος 

και επίτευξη υψηλού επιπέδου ήθους»*

Χρήστος Μαλεβίτσης

Τα ιστορικά γεγονότα χρειάζεται οπωσδήποτε να μνημονεύονται γιατί έτσι λειτουργούν και ως εφαλτήριο για στοχασμό σε ό, τι αφορά στο παρόν και το μέλλον. Αυτό το αξίωμα που είναι τόσο σημαντικό  για τα έθνη τα οποία κατατρύχονται «από της ιστορίας τα δύσκολα γυρίσματα» είναι εντελώς αυτονόητο για τα καθ΄ ημάς· και μάλιστα τώρα, στην κρίσιμη ιστορική περίοδο που διανύουμε, το εν λόγω αξίωμα προβάλλει ως «χρέος».

Η «λογοτεχνική γενιά» ως όρος αναφέρεται σε μια κοινότητα περίπου ομήλικων ανθρώπων οι οποίοι έζησαν μια κάποια χρονική περίοδο και στην οποία παρουσιάζονται χαρακτηριστικά ιδεών ή/και  συμπεριφορών που τη διακρίνουν από άλλες «γενιές». 

Μάης μήνας ήτανε και τότε…
Μήνας της αναγέννησης και της χαράς,
της ευωχίας το σύμβολο και της αναγαλλιάς.

Στο γιο μου

Αν μια μέρα πεθάνω
και για πάντα τα μάτια μου κλείσω
αν κοπεί η πνοή μου
και τα χείλη για πάντα σφραγίσω

Αν τα πάντα τα χάσω
γιατί η ίδια θα έχω χαθεί
ησυχάζω με μια ελπίδα που μένει,
πώς η ιδέα μου πάντα θα ζει
στη δική σου ψυχή φυλαγμένη.

Με συγχωρείς για την αγάπη μου την τόση
την τρέλλα μου και την λαχτάρα,
για τις ξαγρύπνιες και τα κλάμματα
και για το τόσο μου το πάθος.
Τι είχα μήπως και δεν στόδωσα;
Τι να’ θελες αλήθεια πιο πολύ;
Ίσως να είναι αυτό το φταίξιμο
Ίσως να είναι εδώ το λάθος...

Η συγκινησιακή έκρηξη του νου και της ψυχής, θέτοντας σε κίνηση τους παλμούς της καρδιάς που θα την εκτοξεύσει στο ύψος ενός ανώτερου Θείου Κόσμου, αυτό μπορεί να είναι Ποίηση! Οι απαράμιλλες εκείνες μελωδίες, που φέρνουν αυθόρμητα στο νου τη λύρα του Αρίωνα και του Ορφέα, μεθώντας το πνεύμα από ευγένεια, λεβεντιά, ηθική ανωτερότητα, αυτές δεν μπορεί να μην είναι Ποίηση!

Το φόβο κατεδίωξε στ' αμπέλι της ψυχής του
το άδικο και τ' άνομο ποτάμι κυριεύει
στα δάκρυα των αφανών σαν μνήμη ταξιδεύει
λαμπρό κι αστείρευτο νερό στο χώμα της ζωής του

“Μυρίζει βασιλικό η εκκλησία. Όπως τότε. Παράξενο”. Έκανα τον σταυρό μου.
Το κρεββάτι στενό. Άβολο. Μα δε μου φάνηκε να την ενοχλεί. Έτσι κι αλλιώς το σώμα είναι τόσο ασθενικό...πάντα ήταν...Με τόσα πολλά προβλήματα υγείας, πάντοτε τη θαύμαζα για τη θέλησή της για ζωή, για το χαμόγελό της, για τα τραγούδια της που αυθόρμητα κι αναπάντεχα μας τραγουδούσε. Το μυαλό παιδικό...πάντα ήταν...

Όταν εσύ χαθείς
μέσα στο θάμπος της νυχτιάς
κόκκινο τριαντάφυλλο
στο στήθος μου
θ’ ανοίξει

Σαν τον Άμλετ πάλι απόψε, μπρος τη λήθη που θρηνεί,
σταματώ για να συλλέξω τα κομμάτια της ψυχής μου.
Κι έχει ματωμένα χνάρια στο λαιμό μου το σκοινί,
μπρος στης γνώσης τη φωνή. Απ’ το τέλος της αρχής μου,

I. Ο νούς – ναός και νάμα
γεννάει δίκτυο ανατροπής
κεντρίζει με την γλώσσα της αλήθειας
και θάβει τα ευρήματα της γνώσης.

Eισήγηση του συγγραφέα Άγγελου Γέροντα για την μετάφραση λογοτεχνίας, που αναγνώσθηκε κατά την παρουσίαση της αγγλικής μετάφρασης της συλλογής διηγημάτων του “Poetry in papyrus’’, στις 9 Φεβρουαρίου 2017 , στο θέατρο ‘’Αλκμήνη’’

Φόρεσε μάσκα η θάλασσα, το βουνό, το δέντρο,
ο άντρας, η γυναίκα φόρεσαν μάσκα,—
(μα) πώς θα φιληθούν,—
η χλόη, το χορτάρι φόρεσαν μάσκες,
πώς θα πουν την λέξη σε αγαπώ,